ایم (مفردات‌نهج‌البلاغه)ایم (به فتح الف و کسر یاء مشدد) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای فردی که هنوز ازدواج نکرده ـ یعنی مرد و زن بدون همسر ـ می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در بیانی که اهل عراق را سرزنش می‌کند از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیاَیِّم (به فتح الف و کسر یاء مشدد) به معنای بی‌شوهر یا بی‌زن ماندن می‌باشد. لذا در لغت آمده است: «آمت المرئة من زوجها تئیم: فقدته و کد الرّجل من زوجه.» ۲ - کاربردهاامام (صلوات‌اللّه‌علیه) در ملامت و سرزنش اهل عراق فرموده است: «اما بعد یا اهل العراق فانّما انتم کالمراة الحامل حملت فلمّا اتمّت املصت و مات قیمّها و طال تایمها و ورثها ابعدها ...؛ ای اهل عراق شما مانند زن حامله‌ای هستید چون حملش را به وقت زائیدن رسانیدن، آن‌را سقط کرد، از آن طرف او مرد، بی‌شوهر بودن او طول کشید و اشخاص دور از شوهرش ارث بردند.» محمد عبده می‌نویسد: منظور امام از این جمله آن است که شما در صفین نزدیک به پیروزی بودید ولی فرصت را از دست دادید، و گردن به حکمیت دادید، که نتیجه‌ی تلاش‌ها را معاویه برد. • «تایم» از باب تفعّل است. ۳ - تعداد کاربردهااز این ماده فقط پنج مورد در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس
۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اَیم»، ص۱۰۶. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|